رابطه ی تاب آوری در برابر استرس با شوخ طبعی و امید به ‏ آینده در دانشجویان دختر

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تاب آوری در برابر استرس با شوخ طبعی و امید به آینده در دانشجویان انجام شد. این پژوهش از نوع مطالعات همبستگی بود که 291 نفر از دانشجویان دختر به روش نمونه گیری تصادفی از نوع نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای در سال 91-1390 انتخاب شدند. ابزار پژوهش حاضر مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسن (2003)، پرسش نامه چند بعدی حس شوخ طبعی تورسون و پاول (1997) و پرسش نامه امیدواری اشنایدر (2003) می باشد. داده های جمع آوری شده از این پرسش نامه ها با روش های آماری توصیفی و استنباطی، همبستگی پیرسون (جهت بررسی رابطه متغیرها) و تحلیل واریانس چندگانه (جهت تعیین میزان واریانس قابل پیش بینی متغیر وابسته از طریق متغیر مستقل) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که رابطه بین تاب آوری در برابر استرس با شوخ طبعی و امید به آینده مستقیم و معنادار و رابطه بین تاب آوری در برابر استرس و زیرمقیاس های عاملی و راهبردی از زیرمؤلفه های شوخ طبعی نیز به صورت مستقیم و معنادار است. هم چنین بین تاب آوری در برابر استرس با شوخ طبعی، خلاقیت و استفاده اجتماعی از شوخ طبعی، استفاده مقابله ای از شوخ طبعی، نگرش به افراد شوخ طبع و نگرش به خود شوخ طبعی از زیرمؤلفه های شوخ طبعی، رابطه مستقیم و معنادار وجود دارد. علاوه بر این، بررسی مؤلفه های امید به آینده نشان داد که هر دو مؤلفه امید به آینده (عاملی و راهبردی) پیش بینی کننده تاب آوری در برابر استرس در دانشجویان است. به طور کلی، تاب آوری در برابر استرس نقش مؤثری در  ایجاد و افزایش مؤلفه های روان شناسی مثبت نگر از جمله امید و شوخ طبعی دارد و این دو مؤلفه نیز به نوبه خود با تحت تأثیر قرار گرفتن توسط تاب آوری باعث افزایش سلامت روانی و بهبودی سبک زندگی در دانشجویان می شود.